Van de redaktie Witte Weekblad Nieuw-Vennep 05 April 2018

NIEUW-VENNEP Elke twee weken schuift Desiree van Ommen - correspondent bij HCnieuws/Witte Weekblad Nieuw-Vennep - bij een gezin aan tafel en eet er mee. De meest uiteenlopende onderwerpen komen ter sprake. Deze keer Guus en Ans Wanders. Muziek loopt als een rode draad door hun leven. Guus en Ans Wanders zijn echte muzikanten. Een twee-eenheid. Waar Guus gaat, gaat Ans en omgekeerd. Door muziek zijn ze ook bij elkaar gekomen. Onlangs kreeg Guus een ere-oorkonde omdat hij al 25 jaar de bevlogen dirigent is van het accordeonorkest BCAC in Castricum. Het orkest waar ook Ans deel van uitmaakt.
Naast dit orkest geven beiden ook optredens met andere orkesten, spelen ze op festivals en nemen ze deel aan binnen- en buitenlandse concoursen. En op de jaarmarkt in Vijfhuizen brengen ze vaak Franse mussettes ten gehore geheel in stijl. En ook zijn ze al tien jaar een van de muzikanten van het Shantykoor VOC in Vijfhuizen en begeleiden ze de zeemansliederen. "We hebben veel optredens buiten het dorp, maar vanwege de sociale contacten wilden we ook iets in ons dorp doen en optreden in de nabije omgeving. De zeemansliederen spelen we vrij makkelijk mee en we improviseren. Het is pure lol, maar er zijn ook ernstige liederen over de zee.

FAMILIE-ACCORDEON Zowel Ans als Guus zijn opgegroeid met muziek. "De liefde hebben we van huis uit meegekregen. Je begon vroeger met blokfluitles vanuit school. Maar ik vond dat heel saai. In de familie hadden we een accordeon. Elke week kreeg ik les van een leraar en dan mocht ik oefenen op de familie-accordeon," vertelt Ans. "Mijn vader had een nieuw notenschrift en volgde een muziekcursus. Hij speelde op een kleine gehuurde accordeon en die nam hij vervolgens mee naar huis. Daar mocht ik dan ook wel op spelen. Ik vond het zo leuk, dat ik op een gegeven moment de lessen van mijn vader overnam," vult Guus aan. Hij laat zijn accordeon zien. Toch snel een gewicht tussen de 12 en 15 kg. En begint dan te spelen. Vol overgave. Hard, doordringend, gepassioneerd…. "Zolang je de accordeon kunt tillen, kun je dit blijven doen," zegt Guus even later.

VONK "De accordeon is een mooi instrument. Je kunt er bijzondere klanken mee produceren, een bepaald gevoel overbrengen en allerlei sferen mee oproepen. Melancholie, klassiek, maar ook heel vrolijk. Vroeger werd de accordeon vooral geassocieerd met bruiloften en partijen en carnaval, maar de muziek is veel diverser. Het is een heel serieus instrument."

Guus en Ans hadden beiden een voorliefde voor accordeonmuziek en kregen op hun zeventiende en achttiende les van dezelfde muziekleraar in Amsterdam. De leraar had een klein orkest, bestaande uit zes mensen. "Op zondagochtend repeteerden we bij de leraar thuis. Ans: "We speelden al jaren samen, voordat de vonk oversloeg. Het was niet meteen vuurwerk. We waren beiden vooral met onze hobby bezig. Er waren repetities en concerten en de muziek zorgde voor verbinding. En we bleken nog meer raakvlakken te hebben."

Ans en Guus spelen hun leven lang al in verschillende orkesten. In hun huiskamer prijkt een grote zwarte vleugel, waar je niet omheen kan met een geschilderd portret van Guus. Gemaakt door zijn dochter Madelon, die schilderen als hobby heeft. Behalve accordeon, speelt Guus ook graag op zijn piano." In vergelijking met het geluid van de accordeon produceert de piano zachtere klanken". Dochter Helga vertelt: "Ik lag als jong meisje 's avonds in bed en hoorde vanuit de huiskamer de muziek als mijn ouders samen aan het oefenen waren. Melancholisch vaak. Het raakte me diep. Ik lag dan te luisteren met tranen in mijn ogen."

EMOTIE "Je maakt met een orkest een programma voor een heel jaar en werkt naar een hoogtepunt toe. Daarbij probeer ik de lat zo hoog mogelijk te leggen. Altijd! Dat is ook de uitdaging. Het betekent veel repeteren. Ook thuis. Overdag werkte ik bij de Nederlandse Bank. Een heel andere wereld. Zakelijk. En met mijn accordeon probeer ik juist een gevoel over te brengen. Een emotie op te roepen, die sterk kan variëren. Ans en ik gaan ook luisteren bij andere orkesten en laten ons er door inspireren en omgekeerd komen ook muzikanten bij ons luisteren. Mijn voorkeur gaat uit naar de tango en Franse mussettes. Dat hoort het publiek graag. De klanken liggen makkelijk in het gehoor." Dochter Helga vult aan: "Mijn ouders ademen muziek uit. Ze begeven zich ook veel in muzikale kringen. Het is bijna een levenswijze. Toen ik nog bij mijn moeder in de buik zat, kreeg ik hun passie voor muziek al mee."

BLIJVEN PRESTEREN Het voorjaar is elk jaar weer een drukke tijd. Er zijn dan veel optredens. "Als je goed voor de dag wilt komen, dan is het nodig om elke dag te repeteren. Ik heb het orkest BCAC tot een bepaalde hoogte gebracht. Het is net als in de sport dat je zo goed mogelijk wilt blijven presteren. Als dirigent geef je de sferen aan en het orkest reageert vervolgens op alle bewegingen. Het is altijd spannend hoe iets uitpakt. We hebben meegedaan aan concoursen in Innsbruck en in Hongarije waar muzikanten uit alle werelddelen naartoe kwamen. Je speelt dan voor een serieuze jury met je orkest. Dat is vooral heel spannend."

Volgens Guus is het best moeilijk om zelf accordeonmuziek te componeren. "Er is niet voor niets meer pianomuziek gecomponeerd dan accordeonmuziek. Toch heb ik wel ooit zelf een tango geschreven "Si-do-la-do" noemde ik het. Het was niet wat je noemt een succes."

PIAZOLLA Op de bruiloft van dochter Madelon tien jaar geleden speelden Guus en Ans samen met Helga een bijzonder muziekstuk. "Het bekende Adios Nonino van Piazzolla, dat ook ten gehore werd gebracht op de bruiloft van Maxima en Willem-Alexander. Zo speciaal om dat samen te kunnen doen," zegt Helga. Ze herinnert zich: "De accordeon gaat ook altijd mee op vakantie naar Frankrijk en Oostenrijk. In het vakantiehuis, wordt dan een kleine accordeon tevoorschijn getoverd uit de bagage. En als een van mijn ouders dan speelt, gaan de kleinkinderen spontaan dansen. Heel gezellig."